Rady Seniorów powstają w Polsce od 2013 roku dzięki zmianom w ustawie o samorządzie gminnym. Nie powstają jednak jak grzyby po deszczu. Trudno się temu dziwić. Ustawodawca pozwolił je tworzyć nie podejmując żadnych działań upowszechniających cele, jakie można stawiać Radom, nie projektując dla nich żadnych szczególnych kompetencji, nie edukując samorządów lokalnych czy środowisk senioralnych w obszarze metod tworzenia i rozwijania senioralnych samorządów. W efekcie Rady istnieją zaledwie w co dziesiątej polskiej gminie, w większości działając fasadowo lub nieskutecznie, trwoniąc zaufanie im powierzone.
Rady Seniorów pełnią funkcję doradczą, nie posiadają osobowości prawnej, rzadko decydują o wydatkowaniu jakichkolwiek środków (choć zaczyna się to zmieniać). W ich składach znajdują się osoby o różnych kompetencjach i bardzo często, niestety, bez niezbędnych kompetencji. Rady powoływano według niesprawdzonych modeli, bez odbycia konsultacji społecznych na temat sensu powołania, celów działania i sposoby tworzenia Rady. Tworzono je zazwyczaj w mocno niedemokratyczny sposób, czyli z tzw. powołania przez lokalne samorządy lub w odpowiedzi na wyartykułowane wskazania najsilniejszych zrzeszeń lokalnych skupiających seniorów. W efekcie Rady zazwyczaj konserwują lokalne zależności i interesy, powielają działania realizowane przez wcześniej istniejące organizacje pozarządowe, unikają podejmowania kroków jakkolwiek niewygodnych dla władz. W ten sposób Rady niewiele wnoszą do życia publicznego w społecznościach lokalnych, a już na pewno niczego nowego dla nich nie wymyślają. A przecież miały pracować na rzecz podnoszenia poziomu życia seniorów oraz włączać ich w aktywności wspólnotowe…
